बालसखीचें गेटटुगेदर : १७ जुलै, २०१६

माझे १० वी पर्यंतचे शिक्षण एका तालुकेच्या गावी कन्या शाळेत झाले. त्यानंतर १० वी च्या मैत्रिणी आपापल्या वाटेने निघून जाऊन त्यांच्या आयुष्यात गर्क झाल्या. असे वाटले नव्हते कि तब्बल ३४ वर्षांनी पुन्हा आम्ही सगळे एकमेकींच्या संपर्कात येऊ. टेकनॉलॉजिचे धन्यवाद. बऱ्याच जणींचे माहेर मूळचे तिथलेच असल्याने मला त्यांच्या माहेरच्यांकडून फोन नंबर्स मिळवणे जास्त कठीण गेले नाही. मी इथे अमेरिकेत असल्यामुळे माझ्या भावांच्या मदतीने बऱ्याच जणींचे नंबर्स मिळवून, त्यांना फोन करून बोलले. काही जणींना व्हाट्सअँप होते, काहीजणींनी नवीन शिकून घेतले आणि काही जणींनी सांगितले कि त्यांना ते जमणार नाही. मग व्हाट्सअप असलेल्यांचा बालसखी नावाचा ग्रुप तयार केला. मग काय, रोज गप्पा टप्पा सुरु झाल्या.

आम्ही २००९ च्या भेटी नंतर जुलै २०१६ मध्ये भारत भेटीचा बेत केला. खूप खूप उत्साह होता. याद्या बनवल्या कि कोणासाठी काय न्यायचे, खूप सारी खरेदी केली ई. ह्या भारत भेटीत आमचे गेटटुगेदर करायचे असे ठरले. या आधीच व्हाट्सअँपवर बालसखी ग्रुप बनला होता. ज्या सख्या ग्रुप वर नाहीत, त्या सगळ्यांना मी फोन करून बोलले. सगळ्यांचा उत्साह ओसंडून वाहत होता. सगळ्याजणी एकमेकींना भेटण्यासाठी आतुर झाल्या होत्या. गेटटुगेदरच्या कार्यक्रमाची जिम्मेदारी अप्रत्यक्ष रित्या माझ्याकडे आली होती.

माझ्या मनावर थोडेसे दडपण आले होते. माझ्या माहेरच्याना त्रास तर देत नाही ना असे वाटत होते. मी जेव्हा हे बोलून दाखवले, तेव्हा माझ्या भावजयीने मला सांगितले कि, तुम्ही अजिबात काळजी करू नका. मी सगळी व्यवस्था करते. तुम्ही फक्त मला सांगा काय काय करायचे ते. मला खूप बरे वाटले. मग आम्ही सगळा बेत आखला. रेखावार(माझे माहेरचे आडनाव) परिवारातील इतर सगळ्या सदस्यांनी उत्साहात पडेल ते काम करायची तयारी दाखवली. सगळ्यांच्या सहकार्याने १७ जुलै, २०१६ ला बालसखीचा गेटटुगेदर अतिशय चांगल्या पद्धतीने पार पडला. आदल्या दिवशी हातावर मेहेंदी लावून घेतली. कार्यक्रमाच्या दिवशी एका मुलीने येऊन सुंदर रांगोळी काढली. मधोमध दगडूशेठ गणपतीची मूर्ती आणि दोन्ही बाजूला चांदीच्या समया. किती सुंदर दिसत होते ते.

एकच ध्यास! एकमेकींना भेटण्यासाठी जीव तळमळत होता. सकाळचे ९ वाजले आणि एका एका सखीचे आगमन झाले. काही जणी तर १०-१२ तासांचा प्रवास करून आल्या होत्या. प्रत्येक सखी वेगवेगळा आनंद आणि वेगवेगळ्या आठवणी घेऊन आली होती. सगळ्यात आनंदाची गोष्ट म्हणजे आमच्या सगळ्यांच्या लाडक्या उत्तरवार बाई आवर्जून आल्या होत्या. त्यांना जेव्हा गेट टुगेदर बद्दल कळाले, तेव्हा त्यांनी सगळे बाकीचे बेत रद्द करून आम्हाला भेटायला यायचे ठरवले. त्यांनी येताना प्रवासात आमच्यावर एक सुंदर कविता पण केली. आम्ही सगळ्या जवळपास २१ मैत्रिणी, आमच्या बाई, माझी फॅमिली आणि माझ्या माहेरचा पूर्ण परिवार.

त्यानंतर केक कापणे, भरपूर फोटो काढणे, दंगा करणे, फोन नंबर जमा करणे असे सुरु होते. सगळ्यांनी अमेरिकेची चॉकलेट्स चाखून पहिली. माझी भाची, गार्गी चा छानसा डान्स झाला. माझ्या मुलीने अमेरिकन अक्सेंट मध्ये शुभंकरोती म्हणून दाखवले. मी प्रत्येकीसोबत फोटो काढून घेतले. मुधोळकर फोटोवाल्याने येऊन आमचा ग्रुप फोटो काढला. सगळा दिवस कसा आनंदात आणि पटकन संपला ते कळले च नाही. निरोपाची वेळ आली होती. डोळे पाणावत होते. पुन्हा पुन्हा भेटण्याची आश्वासनं दिली घेतली जात होती. मग एकमेकींचा निरोप घेऊन आपापल्या घरी निघून गेल्या पण जाताना एक आठवणींचा अमूल्य ठेवा घेऊन गेल्या जो कधीही संपणारा नाही. आता बघता बघता त्याला ३ वर्षे झालीत. आता दुसरा गेट टुगेदर लवकरात लवकर घडून येवो हिच इच्छा!